KANTELMOMENTEN IN HET LEVEN.

Gepubliceerd op 26 april 2020 om 21:22

Het overkwam jou zeker ook al eens.

Zo van die momenten of gebeurtenissen waardoor jouw leven even tot stilstand gebracht werd. Door het verlies van een dierbare, door een wondermooi moment, door een geboorte, door een ziekte of ... Je kreeg een uitnodiging om jouw leven tot dan eens onder de loep te nemen en om een veranderingsproces in gang te zetten. Eén die er voor zorgt dat je meer vanuit jouw kern in het leven komt te staan. Eén waarbij jij bepaalt hoe jouw leven ingevuld mag worden. Eén waarbij jij als stuurman of stuurvrouw jouw leven in handen neemt door je minder te laten leiden door de maatschappij.

Ik kwam er een aantal tegen in mijn leven want ik was hardleers. Mijn leven functioneerde volledig op het maatschappelijk beeld, de druk en de verwachtingen. Het gaf me een kader, veiligheid en een houvast. Dat dacht ik tenminste. Maar om aan dat kader te voldoen, ging ik ver buiten mijn eigen grenzen. Ik paste mij voortdurend aan de situatie aan en gaf het beste van mezelf. Nee, ik moet eigenlijk zeggen: ik gaf meer van mezelf dan ik had.

Mijn eerste grote kantelmoment diende zich aan bij de geboorte van onze dochter. Een prachtige bevalling buiten het feit dat er een heftige bloeding bij de nageboorte ontstond. De details zal ik jullie besparen. Ik was maanden moe en uitgeput. Wandelen van de keuken naar de living was in het begin een marathon. Mijn lichaam smeekte om rust. Gaf duidelijke tekens dat ik het over een ander boeg moest gooien. Luisteren naar mijn lichaam! Maar dat was niet de boodschap die ik herkende. Ik negeerde mijn lichaam want dat was niet wat de maatschappij van een kersverse mama verwacht. Ik zag kersverse mama's met gemak alle ballen hoog in de lucht houden. Dus gaf ik nog meer van mezelf dat ik niet had en deed wat de maatschappij van mij verwachtte. Mama zijn, vrouw zijn, huismoeder zijn, juf zijn, vriendin zijn, zus zijn,... Ik pleegde grote roofbouw op mijn kostbaarste bezit, mijn lijf.

Vandaag 13 jaar geleden , op 26 april 2007, kreeg ik een 2de wake up call. Daar ik de eerste duidelijk niet begrepen had, was deze een paar gradaties krachtiger. Hoogzwanger van onze zoon vertrok ik in de late namiddag naar het ziekenhuis. Mijn gynaecologe had me verzekerd dat wat me de eerste keer bij de dochter was overkomen zeer zeldzaam was. Dus hey, geen reden tot paniek. Tot de geboorte verliep alles perfect. En toen gebeurde wat zeer zeldzaam was nog een keer. Maar deze keer was het alle hens aan dek. In no time stond het verloskwartier vol. Werden er extra infusen aangelegd, werd er door elkaar gebabbeld, was er heel wat heen en weer geloop. Hoe meer paniek er buiten mij ontstond, hoe rustiger ik innerlijk werd. Ik nam bewust afscheid van mijn man en mijn pasgeboren kind en sloot mijn ogen. Op dat moment stroomde er een golf van innerlijke warmte, rust en vrede door gans mijn lichaam. Een hemels gevoel dat niet onder woorden te brengen valt. Iets nam het van mij over. Ik werd een dag later wakker op de intensieve dienst zonder kind en zonder man.

Ik wist jaren niet wat ik met deze ervaring aan moest. Ik kon het niet plaatsen, laat staan onder woorden brengen naar anderen. Ik leefde in dualiteit met mijn lichaam. Langs de ene kant was ik teleurgesteld en boos dat mijn lijf me weer in de steek had gelaten. Het had me de eerste momenten met mijn zoon afgenomen. Ik voelde me hier heel lang schuldig over. Langs de andere kant was ik mijn lichaam dankbaar voor de innerlijke warmte, rust en vrede dat ik mocht ervaren. Een hemels gevoel dat ik overal buiten mezelf ging zoeken. Dus nee ik had het nog steeds niet helemaal begrepen. Na een lange weg met vallen en terug opstaan, begon het bij me te dagen dat ik het in mezelf moest gaan zoeken. 

Via mediteren, visualiseren en het creëren van beelden door te tekenen, boetseren en schilderen kon ik mijn werkelijke ik terug ontdekken. Het bracht mijn binnenkant op een veilige manier naar buiten. Ik leerde mezelf oprecht kennen. Eentje dat door de maatschappij, onze cultuur en opvoeding steeds meer en meer naar de achtergrond geduwd werd. De pure versie die er niet kon zijn omdat deze niet in het "perfecte plaatje" van de maatschappij paste. Het kost me nu nog steeds veel kracht en doorzettingsvermogen maar de laatste jaren koppel ik mij bewust meer en meer los van het maatschappelijk beeld dat gevoed wordt vanuit angst. Ik neem de controle weer in eigen handen en leef mijn leven vanuit vertrouwen. Ik kies bewust om mijn pad te bewandelen door te luisteren naar mijn lichaam. Het toont me de weg die bij mij past en niet zo zeer bij de maatschappij.

 

Vandaag ben ik dankbaar voor de 2de wake up call van 13 jaar geleden die ik nu wel begrepen heb!

 

Leef jouw leven en niet het schijnleven.

 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.