Welcome to Niemandsland

Draaien en zoeken.

Deze bestemming zag ik niet aankomen. Het dook op vanuit het niets en er was geen ontkomen meer aan.

Het zette me letterlijk stil en maakte me lam en verdoofd van binnen.

Ik wist niet waar en hoe ik er terecht gekomen was en dat zorgde voor onrust in mijn hele systeem.

De tranen uit het Tranendal herkende ik van eerdere situaties waarbij ik afscheid nam van anderen, van dieren, van plaatsen en van situaties.

Het creatief verwerken met pastelkrijtjes tijdens het troosten en vegen voelde als vertrouwd. 

Het bracht me tot rust en het bracht me het inzicht dat het ok is om los te laten en te rouwen.

En zodra het inzicht er was, verdween het Tranendal op de achtergrond en kwam ik terecht in Niemandsland.

Maar het niet meer weten, het niet meer weten wie ik ben, het niets meer weten... dat overkwam me voor het eerst.

Mijn wereld draaide rond, mijn hoofd draaide rond, mijn maag draaide rond

en mijn handen draaide rond... . 

Ik draaide letterlijk uren, dagen en weken na elkaar verschillende kleuren fijn draad rond een dikkere draad.

Eerst heel krampachtig en zo strak draaiend dat mijn handen en vingers er pijn van deden.

Net zo krampachtig, strak en pijnlijk ik van binnen draaide van het niet weten.

Ontwinden, bewegen en loslaten.

Hoe meer fijne draad ik rond een dikkere draad draaide, hoe meer ik innerlijk ging ontwinden en uit de strakke kramp bewoog.

De kramp die me onbewust vast doet houden aan wie/wat ik verloor of aan alles wat niet meer bij me past. 

De kramp die me weerhoudt om te kunnen groeien naar MIJN midden en HET midden in het leven.

De kramp die me angstvallig vast doet houden aan mijn leven dat vertrouwd en veilig voor me is. 

Alleen loopt mijn leven niet meer op het vertrouwde pad en ben ik met een klein hartje opnieuw op zoek.

Maar ik ga de uitnodiging aan met liefde, zachtheid en vertrouwen.

En zo wordt meer en meer het onrustig draaien in Niemandsland een dans van ontwinden.

Waar er flow, zachtheid en soepelheid mag ontstaan. Langs buiten en langs binnen.

Een dans die me uitnodigt om vanuit stilstand weer tot bewust bewegen te komen. 

Om actie te ondernemen om onafgewerkte projecten tot een einde te brengen.

Om het daarna los te laten en zo ruimte te creëren voor nieuwe inzichten en projecten. 

Om liefdevol afscheid te nemen van mensen die niet meer op mijn pad wandelen.

Om zo ruimte te creëren voor nieuwe mensen die op mijn nieuw pad kruisen.

En van zodra de uitnodiging van Niemandsland duidelijk werd, verdween de onrust en de kramp.

Ik weet nu waar ik ben en wat het me te bieden heeft.

Een dans van ontwinden onder de prachtige, kleurrijke of sobere regenbogen van Tranendal.

De ruimte om los te laten en om te ont-dekken wie ik ben en wat MIJN midden is.

Liefs,

Naddy.