Het zompig veldje.

Voorzichtig bewandel ik de onbekende paden van Niemandsland.

Waar de dans van ontwinden en loslaten het ritme bepalen.

Waar er eerder beleefde gedachten en gevoelens in een uptempo naar me toe stromen.

Waar er duizend en één vragen en patronen naar boven willen komen om open te breken.

Waar ik de pauzeknop niet lijk te vinden.

Dus houd ik me (on)bewust vast aan een gekend veilig gevoel dat me rust kan brengen.

Aan de gekende routine van alledag.

Aan de routine van werken en mee hoppen met de maatschappij.

Aan de routine van mensen ontmoeten en plezier beleven.

Aan de gekende routine van weleer.

En voor even leek me dit veiligheid te brengen. 

Totdat ik met mijn beide voeten vastgezogen word in het zompig veldje.

Uitgenodigd om even op de pauzeknop te duwen en zo verder te gaan in mijn rouwproces.

Uitgenodigd om nog meer in de yin energie van de aarde te stappen, te verstillen en te verzachten.

Uitgenodigd om uit de schijnveiligheid van de routines te stappen. 

Uitgenodigd om de tijd en de ruimte te nemen die ik nodig heb.

Uitgenodigd om vanuit liefde en vertrouwen open te breken.

Maar hoe bepaal ik of het tijd is om op deze uitnodiging in te gaan?

Want een keer ik mee overgeef aan het zompig veldje dan is dit niet voor even...

En dus probeer ik terug te keren uit de zuigende grond van het zompig veldje

om weer het "leven van alledag" EN dat van Niemandsland verder te bewandelen.

Een extra pittig parcours met de drassige aarde van het zompig veldje dat aan me kleeft. 

Dat me steeds opnieuw uitnodigt met zijn zwaarte om de pauzeknop in te drukken

waardoor alles zoveel meer energie vraagt: ademen, bewegen, mezelf bij elkaar houden.

Tot het inzicht komt dat het vasthouden en doorgaan meer energie van me vraagt dan het loslaten.

Ik laat de gekende routines en verwachtingen van weleer meer en meer los en verwelkom mensen die met me mee willen dansen.

Die me, vanuit hun expertise, afwisselend leiden en dan weer de leiding in eigen handen laten nemen. 

Die mee bewegen op mijn ritme en me ondersteunen in het vertrouwen op de veiligheid die in me huist.

Die klaar staan om me op te vangen of een duwtje te geven in mijn proces.

Die geduldig mee dansen en mee de pauzeknop indrukken.

En nu dans ik niet meer alleen mijn dans van ontwinden en loslaten.

Laat ik me opnieuw begeleiden op het ritme van kleuren; lijnen, bewegingen en energieën. 

Keer ik terug naar mijn zoektocht van weleer en zet ik mijn reis verder.

En zo vind ik deels de veiligheid terug die in me huist.

Ontstaat er weer tijd en ruimte om te kunnen ademen in het rouwen om mezelf.

Namasté.

Naddy