Troosten en vegen.
In mei van dit jaar gebeurde één van de ergste dingen die ik me kon bedenken.
Mijn grote zus, mijn soulmate nam op een liefdevolle, zachte manier afscheid en begon aan haar verhuis naar een ander dimensie.
Ze gaf me de kans om gedurende de dag en de nacht dicht bij haar te zijn.
Zoals ze, sinds ik geboren ben, er steeds altijd is voor mij.
Zonder veel woorden, met liefdevolle blikken vol vertrouwen en licht.
Altijd samen op pad, genietend van het leven, dromend over de toekomst.
En toen naderde onze laatste reis die we samen aangingen.
Zij het loslaten van alles en iedereen wat ze liefheeft en ik het loslaten van haar en mezelf.
De dagen voor haar heengaan belandden we samen in het Tranendal.
Een dal vol liefde, licht, warmte en de allermooiste waterval.
Waar tranen van loslaten en helen naar beneden mochten druppelen, rollen, stromen & kletteren.
In een ritme van het moment.
Met afwisselend sobere, zachte en kleurrijke regenbogen vol herinneringen en wensen.
Die ontkrachten & verzachten. Die ons deden glimlachen.
Die ik creatief mocht vastleggen in energetische tekeningen van troosten en vegen.
Ontwinden en draaien.
En zo belandde ik na maanden troosten en vegen zonder haar in Niemandsland.
Zonder haar woorden, zonder haar liefdevolle blikken vol vertrouwen en licht.
Alleen, iets wat ik nog nooit eerder deed.
Op een reis zonder haar fysiek aan mijn zij want dit is een ticket enkel en alleen voor mij.
Op zoek gaan naar het midden in HET leven, wat wil ik behouden en wat wil ik weggeven?
Welke ballast laat ik gaan en wat mag er blijven bestaan?
Aan welke verwachtingen doe ik mee, tegen welke zeg ik liefdevol nee?
Op zoek gaan naar het midden in MIJN leven, wie ben ik nu en wat heb ik te geven?
Waar wil ik voor staan en wat wil ik laten gaan?
Welke maskers draag ik nog mee en tegen welke zeg ik liefdevol nee?
Het is een reis van vallen en weer opstaan.
Van stilstaan en weer verder gaan.
Van verdriet en pijn maar zeker ook van mooie momenten die er zijn.
Van deuren die dichtgaan en anderen die voorzichtig openstaan.
Van rondjes draaien, loslaten en verbinden om zo mijn pad opnieuw te vinden.
Ik neem afscheid van wie ik was en vertrouw op een wedergeboorte & toekomst met wie ik ben.
Ik neem daarom de tijd en ruimte om op een creatieve manier mijn weg in Niemandsland te gaan.
Om te ervaren en te ontdekken welke antwoorden en mogelijkheden er mogen ontstaan in het MIDDEN van mijn/het leven.
En dus draai ik momenteel letterlijk kunstzinnig in het rond tijdens het pottenbakken & macramé,... net zoals ik vanbinnen op dit moment rondjes lijk te draaien.
Hoe lang mijn reis gaat duren, weet ik niet. Maar ik het ga het aan met liefde, licht en vertrouwen.
Liefs,
Naddy.
Reactie plaatsen
Reacties